I-KAILANGAN, kapatid ko, ang magbukas ka’t bumasa ng filosofia, o ng teologia at iba pang karunungan upang maranasan mo ang kadakilaan ng Dios.

Sukat ang pagmasdan iyang di-mamulatang hiyas na inilaganap sa mundong pinamamayanan mo!  Sukat ang pagwariin mo ang sarisaring bagay na rito sa lupa ay inihahandog sa iyong kahinaan, pangpawi sa iyong kalumbayan, panliwanag sa kadiliman; at sino ka may’y sapilitang maiino mo na may isang makapangyarihang lumalang at namamahalang walang tigil sa lahat ng ito.

Masdan mo ang isang kaparangan; masdan mo ang mga halamang diya’y tumutubo, buhat sa hinahamak mong damo hanggang sa di-mayakap na kahoy na pinamumugaran ng ibon sa himpapawid; masdan mo’t pawang nagpapahayag na ang kanilang maiksi o mahabang buhay ay hindi bunga ng isang pagkakataon; wariin mo’t mararanasan ang kamay ng Dios, na naghahatid oras-oras sa mga halamang iyan ng dilig na ipinanariwa ng init na nagbibigay-lakas at pumipigil ng pagkabulok ng hangin at iba’t iba pang kinakailangang ilago at ikabuhay hanggang sa dumating ang talagang takda ng paggagamitan sa kanila.

Tingnan ang pagkakahalayhay nila’t isang malawak na hardin na wari’y naghahandog ng galak sa matang nanonood; ang mahinhing simoy ng hangin na naghahatid-buhay at nagsasabog naman ng masamyong bango ng kanilang bulaklak ay isang halik wari na ikinikintal sa inyong noo ng Lumalang sa atin, kasabay ang ganitong sabi: 

“Anak ko, ayan ang buhay, ayan ang ligaya hayo’t lasapin mo’t iya’y handog na talaga ng aking ganap na pagmamahal; bundok, ilog at karagatan ay pawang may inimpok na yamang inilalaan ko sa iyo; para-arang kakamtan mo huwag ka lamang paraig sa katamaran, gamitin mo lamang ang isip at lakas na ipinagkakaloob ko sa iyo; huwag mong alalahanin ang dilim sa lupa; nariyan  ang bituing mapaninintunan mo kung maglalayag ka sa kalawakan ng dagat; wala akong hangan anak ko kudndi ang kamtan mong mahinusay ang buong ginhawa, buong kasaganaan at payapang pamumuhay. Talastas kong kapos ang kaya mo sa pagganti sa akin; talastas kong kapos ang lakas mo. Sukat nang mahalin mo ang kapwa mo tao, alang-alang man lamang sa pagmamahal ko sa lahat; mahalin mo ang nilikha ko, mahalin mo ang minamahal ko at bukas makalawa’y may tanging ligaya pang pilit na tatamuhin mo.”

Diyan ay sukat nang nabanaagan, nanasang irog, ang kadakilaan niyong Dios na di nalilingat sandali man sa pagkakalinga sa atin. Dakila sa kapangyarihan, dakila sa karunungan, at dakila pa nga rin sa pag-ibig, sa pagmamahal at pagpapalayaw sa kanyang mga anak dito sa lupa; at pantas man o mangmang, mayaman man o dukha, ay walang mawawaglit sa mairog at lubos niyang paglingap.

Sa kadakilaang ito’y sino kaya sa mundo ang sa kanya’y makahuhuwad?  Huwag na ang sa gawaing lumikha, huwag na sa pagdudulot ng buhay at kaligayahan. May puso kaya baga sa lupang makapagmamahal sa iyo nang gayong pagmamahal? May puso kaya baga sa lupang makapamumuhunan ng buong pag-irog sa iyo, kahit sukat na sukat nang wala kang igaganto kundi katampalasanan?  May puso kaya bagang makararating sa gayong pag-ibig?